Şeker pancarını da mı ithal edeceğiz?

Sene 2009’du. Pirinç ile ilgili belgesel çekiyordum Tosya tarlalarında. Çiftçi devlet desteğinin kalktığını ve artık pirinç tarlalarına pancar ektiklerini söylemişlerdi. Ancak sıkıntılıydılar. Çünkü verimli Anadolu topraklarında bol miktarda pancar yetiştirseler de devlet kota koymuştu ve bu kotadan daha fazla pancar almıyordu. Ve geride kalan pancarlar da toprağa dökülerek boşa gidiyor ve çiftçiyi zarara uğratıyordu. Nasıl bu noktaya geldik? Çok acı…

Haber: Odatv.com
Yusuf Yavuz

Türkiye dünyanın önemli şeker pancarı üreticilerinden biri. Şeker üretiminde ise Brezilya, Hindistan ve Çin gibi devlerin arasında 15. sırada. Ancak son yıllarda birbiri ardına yapılan hatalı uygulamalarla şeker pancarında kendi kendine yeten bir ülke olmaktan çıkarılma yolunda hızla ilerleyen Türkiye’de pancar üreticileri tarlalarını terk ediyor. Pancar üretiminde uygulanan kota, Nişasta Bazlı Şeker (NBŞ) ithalinin önünün açılması ve üretim maliyetlerinin giderek artmasına şimdi bir de AB’nin uyguladığı kotanın sona ereceği 2017 krizi eklenince pancar üreticisi için belirsiz günler kapıda. Önlem alınmazsa piyasacılığın kurbanı olacak Türk tüketicisinin İsviçre sütüne Fransız şekeri ve ABD pirinci eklenerek pişirdiği ‘Türk sütlacı’ yiyeceği günler uzakta değil…

‘TARİH 6 EYLÜL 1917, ŞEKER FİYATLARI 400 KURUŞA KADAR YÜKSELDİ’

Şeker, Türkiye için oldukça stratejik bir ürün. Bunun önemini kavrayan Cumhuriyeti kuran kadroların ilk işi Türkiye’nin kendi şekerini üretebileceği fabrikalar kurmak oldu. Üst üste girdiği savaşlardan ağır yenilgiler alan Osmanlı taşrasındaki halkın durumunu, Ispartalı yerel Tarihçi Böcüzade, “6 Eylül 1917. Şeker fiyatları 400 kuruşa kadar yükseldi. Kahve yerine kavrulmuş arpa, nohut ve deve dikeni çiçeklerini kavurup içmeye başladılar…” sözleriyle anlatır. Cumhuriyet dönemine kadar Osmanlı’da şeker ihtiyacı Avrupa’dan yapılan ithalatla karşılanıyordu. Osmanlı paşalarının giriştiği şeker fabrikası kurma girişimleri ise sonuçsuz kaldı. Haberin tamamı için tıklayın

.