2011 yılı ne zaman geldi de geçti, hala anlayamıyorum. Yıllar mı çabuk geçmeye başladı yoksa bize mi öyle geliyor diye düşünür dururuz ve aramızda konuşuruz dostlarla. Eminim aynı şekilde birçokları da aynı kaygıya düşmüştür. Yapacak çok iş var ama ne yazık ki zaman yetmiyor gibi geliyor çoğu zaman. Kim bilir, belki de zamanı iyi yönetemediğimizdendir böylesi bir sürat. Sebep ne olursa olsun 2011 yılının sondan 2. ayı içinde Kurban Bayramı’nı da geride bıraktık.
Önceden planladığımız 10 günlük tatilini ne yazık ki gerçekleştiremedik. Hastalıklar yüzünden soğuk havada evden çıkmamayı tercih ettik. Hastalanan torunum Doruk olunca onu bırakıp gitmeyi de istemedik. Neyse ki 3 gün içinde vücuduna nüfus eden mikroplar etkisini azaltıp ateşi düşünce ani bir karar ile geç de olsa tatilimize başlayalım dedik ve yola koyulduk.
Bayramın son günü nihayet köydeydik. Köye varır varmaz da bayram ziyaretlerimizin bir kısmını gerçekleştirdik. Önümüzde sadece 3 gün olduğu için bir kaç günlük faaliyetleri tek güne sığdırmamız gerekiyordu. Ama yağmur da bize kalan günlerde yüzünü gösterdiği için, romatizma ağrılarım pek de fazla faaliyet gerçekleştirmemize izin vermedi. Buna rağmen mantar bulma umudu ile dağa tırmanıp yaylaların bulunduğu bölgelere gittik. 4 koldan, 1 kol da Doruk’u eklersek 5 koldan dağıldık ve mantar aramaya koyulduk. Önceki yağan yağmurun ardından çıkmış olan mantarlar çoktan köklendikleri için bizlere sadece yerinde yeller esen köklere bakıp bir “of” çekmek kalmıştı.
Saat 5’e doğru, neredeyse bir anda kararan hava görüşümüzü de tamamen ortadan kaldırınca, gece karanlığına varmadan dönüş yoluna koyulduk. Neyse ki elim boş dönmeyecektim.